Het verhaal van de Nederlander en de fiets

Omdat ik nog steeds gefrustreerd was over het feit dat ik niet naar m'n werk kan lopen maar elke keer een taxi moet nemen voor het kleine kippeneindje naar de ambassade, ging mijn Nederlandse hart sneller kloppen toen ik Downtown opeens een fietsenwinkel zag. Dit was de oplossing tegen mijn ochtendperikelen met chagrijnige taxichauffeurs of in de stromende regen staan wachten voor een lege weg! Dolgelukkig vertelde ik aan iedereen die het wilde horen dat ik een fiets ging kopen. Waar ik nogal wisselende reacties op kreeg:
- Mensen hier kopen nog liever een ezel dan een fiets
- Amman is op zeven bergen gebouwd hoor
- Good for you! But not for the traffic...
- WAT????!!!!!!!

Mohammad bood aan om met zijn auto m'n droomfiets op te halen, aangezien terugfietsen vanuit downtown inderdaad niet de meest plezierige optie is. Maar elke keer als ik vroeg wanneer we dan gingen, deed hij op z'n Jordaans wat vage beloftes die uiteindelijk toch niet bleken door te gaan. Dus toen ik toevallig weer Downtown was, kon ik de verleiding niet weerstaan om m'n nieuwe liefde te kopen; een schitterende rode mountainbike, genaamd 'cute sport' met achteruitkijkspiegels en verlichting, voor het luttele bedrag van 45 JD (bijna vijftig euro). Mohammad kwam me overdonderd ophalen, en gaf toe dat hij mijn fietsproject zo lang mogelijk probeerde uit te stellen 'omdat het winter is'.

Enfin, met een zonnetje op m'n hoofd fietste ik de hele week heerlijk zelf naar de ambassade. En ja, Amman barst van de bergen dus het was meteen een goede workout. En inderdaad, het medeverkeer keek wat raar op van zo'n blonde vrouw in pak op een fiets, maar tot gevaarlijke situaties kwam het niet (hoewel Reem zei dat dat waarschijnlijk kwam omdat ik niet achteromkeek naar de schade die de beduuste automobilisten bij elkaar aanrichtten). Tot donderdag, toen ik 's avonds wederom vrolijk richting huis fietste. Euforisch zoefde ik bergafwaarts de vallei in, maar toen ik aan de andere kant de berg weer op wilde fietsen voelde het al wat raar. En toen ik echt kracht moest zetten om boven te komen viel letterlijk de trapper van mijn fiets!

Tsja, er had misschien een belletje moeten gaan rinkelen toen de fietsenman zei dat het een Chinese fiets was.
Wordt hopelijk na reparatie vervolgd...

Zomaar een vrijdag (2)

Nog maar net bekomen van het hele schietgebeuren moesten Maike en ik ons meteen gaan klaarmaken voor het Griekse Carnaval. Dit klinkt misschien wat gek gezien het feit dat ik in Jordanie zit, wat ten eerste niet Griekenland is en ten tweede een moslimland zonder carnavalstraditie. Maar gelukkig hebben wij de halve Griek Sami als collega en die organiseerde samen met de Griekse gemeenschap hier het carnaval. Volledig overdressed als veel te roze barbies beleefden wij carnaval zoals het hoort; veel confetti, slingers, dansen, alcohol en meezingers. Althans, de meezingers waren in het Grieks en voor ons dus niet zo meezingbaar, maar Barbies worden dan ook niet geacht te kunnen zingen. Nee, wij hielden ons aan onze taak om volledig roze en blond aan de armen van onze Ken/Ibrahim te hangen. Let vooral ook op onze hippe Barbiemobiel...

Nog een interessant Midden-Oostenfeitje; hier krijgen meisjes weliswaar Barbies, maar Ken is nergens verkrijgbaar. Je moet meisjes tenslotte niet stimuleren om met jongens te spelen...

Zomaar een vrijdag (1)

Schieten is hier vrij normaal. Veel mensen hebben een wapen thuis (je mag er officieel een hebben) en bij feesten en partijen worden ze gebruikt om de feestvreugde nog even extra aan te wakkeren. Op ons bedrijfsuitje naar de Royal Shooting Club nam Ibrahim dan ook gezellig zijn eigen pistool mee, in z'n groene heinekentasje.

Voor de kenners en liefhebbers: met de .22 ging ik als een speer en begonnen mensen te vermoeden dat ik talent had, wat direct de kop ingedrukt werd door mijn gekluns met de .9. Bij het kleiduiven schieten bleek dat mijn dierenliefde het toch wint van mijn moordlust en schoot ik keurig langs de oranje frisbees heen.

Only in Jordan

"Only in Jordan" is de veelgebruikte uitspraak van mijn ervaringsdeskundige collega Maartje. De systematiek waarmee deze twee schilders de binnenkant van ons kantoorpand zalmroze aan het schilderen zijn (ze zijn een week geleden begonnen maar nu nog steeds vrolijk bezig) is weer een mooi staaltje van hoe het alleen hier eraan toe kan gaan. Het handbediende tilmechanisme is nu niet bepaald Arbo-verantwoord en hun aanpak al helemaal niet heel praktisch. Voordat ze gingen schilderen, hebben ze eerst alle ramen gelapt. Vervolgens plakten ze natuurlijk de ramen niet af, maar maakten ze ze nogmaals schoon na de schildersessie. Ook over de marmeren vensterbanken werd vrolijk heengeschilderd. Ze zijn nu druk bezig de verf weer van de vensterbanken te schuren... Grappige jongens die Jordaniers!!

Oranjegevoel

Ik kan me geen betere plek voorstellen om de wedstrijd Nederland-Rusland gekeken te hebben dan waar wij zaten. Denk zebraprint banken, keiharde hiphop en R&B gedraaid door een gezette grijze Brit, pinda's op de vloer en een groepje forse Russen, KGB-type, voor het breedbeeldscherm. Deze tent kon geen bijpassender naam hebben dan 'Bar Players' en de barman beloonde ons enthousiasme, en de Nederlandse overwinning, met de allerzoetste shot die ik ooit heb gekregen.

Stad van contrasten

Uiteraard besteed ik hier niet al m'n tijd aan uit eten gaan, uitgaan en klagen over het weer...
Door het werk op de ambassade en natuurlijk de gesprekken met de Jordaniërs leer ik heel veel over het land en al zijn eigenaardigheden.... Tijdens een veldbezoek aan het Habitat-project heb ik voor het eerst de traditionele koffieceremonie mee mogen maken. Iedere gast krijgt een slok Arabische koffie, en dan weer één, en weer één... net zolang tot je met je kopje schudt en dan is de volgende aan de beurt (gelukkig vertelden ze me erbij over het schudden, anders waren ze doorgegaan tot de koffie op was).

Het bezoek vond plaats in het 'greater Amman', want deze stad is werkelijk groots. Amman heeft 2 miljoen inwoners en die wonen uiteraard niet allemaal in de mooie ruime villawijk waar mijn appartementje staat. We zijn bij twee gezinnen in de buitenwijken langs geweest die dankzij het project eindelijk een badkamer hadden die niet op instorten stond en nog beter, met muren er omheen zodat de hele buurt niet meer mee hoefde te genieten van de baddersessies van de vrouw des huizes. Ook de extra kamer voor het gezin met acht (!) kinderen was zeker geen overbodige luxe. Stiekem merkte ik aan mezelf wel dat ik door India de zaken nogal relativeerde; daar is het wel nog een graadje erger dan hier.

Dat neemt niet weg dat het het onderscheid tussen rijk en arm hier erg groot is en er schrijnende verhalen genoeg zijn. Er werd door een werkneemster van een evenementenbureau zonder blikken of blozen verkondigd dat je op je ambassadefeestje natuurlijk alleen 'A class people' mag uitnodigen. De Jordaniërs zeggen dat er hier slechts een A en een C klasse is. Met de grote economische groei en bijbehorende prijsstijgingen is er van de middenklasse weinig overgebleven en hebben de armen het steeds moeilijker.

Amman is dus echt een stad van contrasten; het ene moment zit je op de grond in een kale kamer een slok Arabische koffie weg te werken, even later aan het luxe eten in een hip hotelrestaurant. De gebedsoproep hoor je van 's ochtends tot 's avonds en zelfs in de supermarkt, maar 's avonds proost je op het leven met je sterke cocktail in de hand. Wat in ieder geval wél universeel is, is de eerste reactie van iedere Jordaniër die je tegenkomt: Ehlen wa Sehlen, Welcome to Jordan! Arm en rijk, christelijk en moslim, gastvrij zijn ze in ieder geval!

Winter in Amman (2)

(uitzicht van voor mijn kantoor tussen twee buien door...)

Tsja, de heerlijke zaterdag in de zon op m'n balkon lijkt verder weg dan ooit. Als Nederlander voel je je hier vooral erg... ja... Nederlands, als je gaat klagen over het weer. Maar het weer is dan ook echt verschrikkelijk! Het stormt, het is grijs, grauw en net als je denkt dat het droog blijft, breekt er weer een nieuwe stortbui los.

Erg Nederlandse instelling dus, want als je tegen de Jordaniers begint over het weer breekt er een grote glimlach uit en roepen ze: 'Hamdulileh', godzijdank! De straten van Amman veranderen in rivieren en voordat ik een taxi heb gevonden in de ochtend ben ik al doorweekt, maar het werkt aanstekelijk. Als je maar vrolijk genoeg Hamdulileh! roept, lijkt het allemaal een stuk minder erg. En wat ook meehelpt is dat Jordanie de regen meer dan nodig heeft. Met een droogvallende Dode Zee, een miljoen extra inwoners in de vorm van Irakese vluchtelingen en een stijgend waterverbruik komt het in de zomer regelmatig voor dat het water simpelweg op is.

Maar een week van Hamdulileh's en koude nachten verder, kan ik stiekem niet meer wachten tot de lente doorbreekt. Gelukkig heb ik een manier gevonden om de koude dagen door te komen; vlakbij mijn huis is een winkel waar je de nieuwste DVD's voor 1,50 kan kopen. Ik ga vanavond lekker tegen de kachel in mijn eigen thuisbioscoopje naar Babel/Happy Feet/Volver/Marie Antoinette kijken!