zwembad

Als je voor de grap op Google Earth inzoomed op Abdoun, de wijk waar ik woon in Amman zal het al opvallen; je bent een grote nietsnut, sociale outcast en in ieder geval een erge sloeber als je hier geen zwembad hebt. Nu wil ik er dolgraag bijhoren in mijn buurtje, dus na een kleine zoektocht was ik de gelukkige eigenaar van een schitterend zwembad! En dat moest natuurlijk gevierd worden met de eerste officiële 'barbecue-op-het-dak-van-Maaike'.

lichte loodjes

Het einde is in zicht! Vorige week was mijn laatste werkdag op de ambassade en dat heb ik gevierd/betreurd met een weekendje aan de Rode Zee. Het is ongelooflijk mooi om daar te snorkelen en ik heb zelfs een proefduik gedaan. Hierboven een foto van internet, want had m'n camera maar niet mee onder water genomen. Onder die prachtige blauwe zee gaat een hele wereld schuil van het meest schitterende koraal en nog mooiere vissen.

De foto beneden is uiteraard wel van mijn eigen hand, toen we met een welverdiend coronaatje konden genieten van de schitterende zonsondergang.

Er wachten mij nog twee weekjes waarin ik aan m'n scriptie ga werken, heel veel afscheidsfeestjes ga geven en vooral nog heel erg ga genieten!

Parkeervaardigheden

Abdoun Circle, de cirkel vlakbij mijn huis, is op donderdagavond dé place to be in Amman. En dan niet eens per se om de hippe clubs en restaurantjes. Het lijkt of alle auto's in Amman zich verzamelen in Abdoun om zoveel mogelijk rondjes om de cirkel te rijden. En dan het liefst natuurlijk als je een mooie auto heb (gisteravond telde ik in een half uurtje terras drie Hummers, twee porsches, vele tientallen nieuwe mercedessen en dat zijn dan nog de merken die ik herken).
Maar naast het kijken en bekeken worden is er één plek op Abdoun Circle waar alles en iedereen samenkomt voor één doel. Het ijs van Gerard's. En als je daar dan om twee uur 's nachts nog een ijsje wilt halen en er is niet genoeg ruimte om voor de winkel netjes te parkeren, dan zet je de auto toch gewoon zo neer?

the University of Jordan

Na een hele drukke tijd had ik eindelijk weer tijd voor m'n scriptie, en om m'n studielust een broodnodige impuls te geven, zochten Maike en ik een inspirerende omgeving op; de Jordan University, een van de grootste universiteiten hier.

Hoewel de universiteit ook een stukje buiten de stad ligt, had het weinig overeenkomsten met het Zernikecomplex (voor niet-Groningers; extreem saaie omgeving/halve bouwput met grote gebouwen en vooral veel beton waar de beta-studenten zich noodgedwongen verzamelen); bij de ingang een uitgebreide keus aan snackbarren, tijdschriftenstands, kraslotenverkopers en zelfs een mannetje met vers fruit, echt wel een veel uitgebreider arsenaal dan de Albert Heijn to go. Na de ingang een brede laan waar hippe behoofddoekte meisjes in strakke spijkerbroeken flaneren, nagestaard door jongens in NOG strakkere spijkerbroeken. Groene bomen en pittoreske gebouwtjes... het was allemaal behoorlijk idyllisch.

Helaas viel de bibliotheek dan weer wat tegen. De internetcollectie beloofde tien bijzonder interessante titels voor mijn onderzoek, maar die gingen allen gepaard met een wel heel mysterieuze code om de locatie terug te vinden. De bibliothecaris heeft blijkbaar de licht sadistische hobby om ieder boek op een zo onlogisch geordend mogelijke manier op een plank te leggen. De ene keer vond ik het boek onder de naam van de schrijver op alfabetische volgorde, de andere keer op de (10-cijferige) code en vier van de tien boeken bleken helemaal spoorloos.

Toch was ik dolblij met mijn zes boeken, tot de uitdaging echter nog niet ten einde bleek. Op onze vraag of we een tijdelijk abonnement konden afsluiten, kregen we eerst enthousiaste reacties maar toen bleek dat we het ook ECHT wilden, werd het opeens een stuk ingewikkelder. Ik zal jullie de verschillende kantoren waar we zijn geweest besparen, maar uiteindelijk konden we allebei maar liefst twee boeken lenen, op de persoonlijke pas van de directrice.

Gelukkig maken de Jordaniers hun ongeorganiseerdheid goed met een zeer hoog ontwikkelde vriendelijkheid.