Onverwachte genoegens

Na een dag werken en de halve stad afstruinen om boodschappen te verzamelen (van supermarkt naar slager naar groenteboer, naar andere groenteboer om te kijken of die nog iets nieuws in het assortiment heeft, terug naar de supermarkt om toch maar champignons in blik te kopen omdat er nergens echte te vinden zijn, het kost wat tijd) is het erg lekker op de bank neer te zakken en gedachteloos tv te kijken. Godzijdank doet Macedonië gewoon aan Engelstalige programma’s ondertitelen, dus ik kan mijn hart ophalen aan regelmatige porties CSI, House en de incidentele speelfilm. Maar met in totaal zo’n zes Macedonische en Albanese zenders is er meestal weinig keus aan Engelstalige én leuke televisie. Hartstikke leuk hoor die zwoele Balkanclips met schaarsgeklede dames, maar na een paar minuten heb ik het daar toch echt mee gehad. De vele Italiaanse en Spaanse soaps kunnen mij ook niet echt bekoren en de ‘Top Show’ met een wel heel erg overdreven hoogblonde homo-presentator zap ik zo snel mogelijk weg.

De betreffende presentator... en ja het is een man.

Toch heb ik de afgelopen weken twee onverwachte lokale televisiegenoegens ontdekt. Ten eerste is daar de sport. Ik ben zowaar verslaafd geraakt aan het kijken naar… handbal. Macedonië is een fanatieke handbalnatie (net als de meeste landen op de Balkan) en de afgelopen week werden we getrakteerd op de regionale kampioenschappen. Macedonië-Turkije was nog een saaie wedstrijd om te kijken want de Turken werden werkelijk helemaal ingemaakt. Maar toen Macedonië aantrad tegen Servië en in de finale tegen Bosnië & Herzegovina zat ik nagelbijtend volledig aan de buis gekluisterd. Wat een superspannende sport!

Ten tweede zijn daar de kookprogramma’s. Met een mengeling van verwondering, walging, maar vooral onverholen genoegen kijk ik naar een kok wiens hoofd nooit in beeld komt, die de meest wonderlijke gerechten in elkaar flanst. Bij iedere nieuwe stap in het kookproces wil ik persoonlijk naar de studio toe rijden om te zorgen dat ze deze misdaad tegen goed voedsel stopzetten. Onlangs zag ik de hoofdloze kok een biefstukje vullen met gehakt om deze nog ongebakken in tomatensaus te laten pruttelen. Ook houdt hij ervan vlees rauw in te pakken in aluminiumfolie om in een met water gevulde schaal in de oven te zetten en dan was er nog het bijzondere recept voor koekjesdeeg met tomatenpuree erdoor. Dan heb ik het nog niet eens over de bizarre hoeveelheden zout en ‘začen’, een soort gele kruidenmix, die hij bij elke stap in het kookproces toevoegt.

Kan ik al wat mensen enthousiasmeren voor een Macedonisch etentje als ik terugkom?