Aanpassingsproblemen

Hoewel ik de 40-dagengrens gepasseerd ben en mezelf dus halve Jordanier mag noemen (ik ben maar een vrouw tenslotte), blijf ik toch wat onuitwisbare Nederlandse trekjes houden. Dat praten over het weer krijg ik er maar niet uit...

We hebben hier qua weer nu het een en ander te verduren gehad; eindeloze stortbuien resulterend in rivieren voor m'n huis, zinderende hitte toen ik net vier dagen in een tent op de Rebuild Iraq Expo zat, sneeuwbuien in maart, enz...

Na een gezellig en nogal eclectisch avondje uit (beschaafd begonnen met een Arabische zanger, daarna daalde het niveau wat met eerst hele foute hiphop en toen zomaar de Hermes Houseband om spectaculair te eindigen met een Duitstalige versie van Stille Nacht, Heilige Nacht in de taxi naar huis) was ik eindelijk eens helemaal tevreden met het weer. Lekker briesje, heldere lucht, dus ramen open en uitslapen!

Tot ik 's ochtends wakker werd met een erg raar gevoel in m'n mond. En in m'n neus en m'n oren. Op mijn tegels liet ik voetafdrukken achter in een dikke laag stof. Zondag op m'n werk werd ik hartelijk uitgelachen omdat ik mijn ramen open had gelaten. Iedere weldenke Jordanier zag de zandstorm al dagen aankomen.

Deze foto is genomen om 11 uur 's ochtends... Als het goed is herinneren jullie je nog het uitzicht dat ik normaal hoor te hebben.